Ordinary Angels

 

Mr & Mme Adelman

 

Bir Kap Kaçak Hikayesi

Bendeniz kalıpsız alçı taşı yapıyorum, "Kalıpsız" derken slikon kalıp haricinde her şeyle; oyun hamuru, kağıt... Hobi olarak ama bu işte o kadar ciddiyim ki balkon da "Ofisim" dediğim bir masam var. Tabii annem "Çok Amaçlı Sebze Masası" gibi kullanıyor, o başka.

Bu aralar hava şartları nedeniyle çalışamıyorum; ofisim kapalı balkonda da olsa, balkon sonuçta. Aslında montu çeker, yarım saat ayırabilirdim de, hastalıklı bünyemin zahmetini en çok annem çekiyor:)

Bu demek değil ki, masam için alışveriş yapmam... Hem de saklama kabı... Abarttım, evet. Neyse, hikayeye başlıyorum.

Tozu torbayla alıyoruz (Yok canım?) ama bir kutuya dökerek kullanıyorum. Sonra o torba masanın altında sürünüyor ve kutuya koyarken birazcık israf oluyor. İşte bunun önüne geçmek için büyük bir kutu aldım. Bana bile abartı geldi ama bir hesabım vardı. Sizi de bilgilendireceğim, merak etmeyin:)

Bu eylemden en fazla üç ay evvel oyun hamurlarım için bölmeli bir kap almıştım; bir de genelde yedek hamur bulundurduğum için rengârenk olacaktı. Hani terzilikte kullanılan kutu var ya, aklımda ki oydu ama bulamadım, yine de güzel bir kap bulabildim.

Günümüzde ise yapışkan bir şeyi bölmenin duvarlarından temizlemenin zorluğunu keşfettim ve küçük bir kutu istedim. Aynısından bir kutu daha alıp malzemelerimi koyacaktım. Ve toz için aldığım o büyük kutu var ya, işte iki kutuyu da onun üstüne sığmasını istiyordum. Zar zor iki kutu bulduk ama aynı boyutta iki kutu sığmadığı için huzursuzdum. Başka alsak, maddi olarak şey...

Seçmeyi bitirdim, dönüyorum. Son bir ümit kardeşimi öteki rafa yolladım ve ooo...

Hamuru bölmeden sökmenin zorluğundan bahsetmiştim ya, işte gördüğüm nesne bana o kuralı unutturdu resmen. Neredeyse sefer tası alacak kadar kafayı takmış ben, "Yatay Sefer Tasına" kayıtsız kalamadım. tasarımı da beğenmiştim ama o kadar büyük bir şeyi almanın mantığı yoktu, hem de ilk kutuya sığmazdı bu mendebur... Hem de koreografi olarak son derece uyumsuzdu. Hadi, ben yine derin düşüncelere...

Varlığı şükrettiği kardeşim dedi ki, 2 bölmesini çıkarıp malzemeleri buraya koy. Kafama yattı, gerçi malzemelerim o kadar küçük değil ama aldım gitti be! Uzun  etmek gibi olacak ama adeta 2 ürün olan, 4 bölmeli "Sefer Tası" toz kutuma sığacak mı bakalım? Cık, Dikdörtgen kutuya bile sığmadı, düşünün mesafeyi. İki tarafta da eşit boşluk bırakmaya razı oldum, n'apayım? Gayet memnun alışverişi bitirdim.

Ahmet ve Sefiye Yardım'ın ise bambaşka planları vardı! (Gerilim efekti!)

Kardeşimi önden eve yolladım. ben de kapı önündeki sokak çocuğumu sevmeye oturdum. Eve geldim; balkondan önceden aldığım hamur kabını alıp altını yıkadım, çünkü altıncı hissim yeni aldığım bölmeli kutunun bana yar olmayacağını hissediyordu. Yarimi (!) öyle kaybettim ama kalan iki kabın ölçüleri uyuşuyordu, sorun yok.

Mutlu mesut ertesi sabaha vardım ve daha kahvaltımı bile bitirmeden babam beni yakaladı ve o büyüklükte saklama kaplarının sebzeler için icat edildiğine, saçma sapan bir hobi uğruna feda etmemek gerektiğine beni ikna etti. Üzülmeyerek söylüyorum ki, yerine verdiği yuvarlak kabın bendekiyle ölçüleri uyuşuyordu. Yine sıkıntı yok ama malzemeler garip kaldı... Neyse, yaratıcı yollar bulunmak için vardır:)

Sundu.

Chuck, Yorum 2

Bir çiftin ikisi de ajan olursa ne olur? Evlenirler belki (Evlendiler.) ama sorunları ne kadar normal olur? Son sezon da sözünü ettikleri, hatta resmini çizdikleri gibi "Evli, mutlu, çocuklu" olabilirler mi?

Tabii ki hayır, mutlu olurlar ama Sarah'ın hafızası Chuck'ın babasının icat ettiği (Fikir ona ait) bozuk İntercest tarafından yanar ve sil baştan yaşa her şeyi.

Velhasıl kelam, sıradan çiftin sıradan dertlerinden biri işte...

Bu arada diziyi 2. kez finalledim ve son sezonunun gereksiz olduğu yorumlarına kesinlikle katılmıyorum. Neyse, ben gidip Zachary Levi'nin Shazam serisine başlayayım.