huzur...

Bir Ramazan akşamı sahur yaptıktan sonra balkonda bakınıyordum öyle. Bir den kulağımda tattlı bir nağme çınlamaya başladı. Ezan! Uzun zamandır duyamıyordum. Sadece Atapark sefalarında camii ye yakın olup duyabiliyordum. Ama uzun zamandır çıkmamıştım. Haliyle Dünyada ki en sevdiğim sesi özlemiştim. Ve bunu aylar sonra tekrar duymanın mutluluğunu tahmin edemezsiniz. Hem de Ramazan gibi Mübarek bir gecede:)
Ve o kadar etkilendim ki, her akşam sahurdan sonra çıkıyordum. Şükürler olsun ki hepsinde de duyuyordum. Fakat bir çıkışımda duyamamıştım. Epey bir bekledim. Odaklandım.. Ama çıt yoktu. Çokan okunduğunu benim de geciktiğimi düşündüm. Ve hatırı sayılır bir derece üzüldüm de... Tam kalkarken huzurun sesini tekrar duydum:) işte böyle anlara bayılıyorum. umutsuz kalmışken ümidin gelmesine...
Bu arada daha iyi anladım, ben mübarek bir insan olmalıydım:)

işin daha güzel yanı ise, evimizin yakınlarında camii olmasa da uzun zamandır höporlör varmış.