Huysuz kardeş

Geçenlerde ablamla "Engellerimle Barışma" seansı yaptık. 13 yıl engelli olmama rağmen, barışma işini bir türlü kıvıramadım.
Daha iyi olmak için egzersiz yaparken ve iyileşmek için dua ederken, bir yandan da hastalığımı kabul etmek iki yüzlülük gibi geliyordu bana...

Şimdi hala pek gönüllü olmasam da ardından gelen sorunları daha kolay atlatabilmek için kabul ettim.
Normalde zaten alından biriyimdir. Ablamın engellerimle yaptığı güya komik bir şakaya trip atmıştım. Ve maceramız başladı.

Bu hastalığın benim bir parçam olduğunu söyledi. Bunu bana daha önce söylemişti. Ama ben inatla red ediyordum.
Bu sefer de pes ettim.

- Ona engel demeyelim, hastalık diyelim. Yok, bu da güzel olmadı. O senin "Huysuz kardeşin" olsun.

Ve 2 (!) saatlik seansın sonunda çıkardığım sonuç:

- Abla, bu huysuzu kardeşlikten red edebilir miyim?

Bir tanesi başımda mevcut zaten:)

Bir kaç önce, kulak için gittiğim hastane de ne alaka bir sebeple psikoloğa gittim. Annem aracılığıyla sorduğu soruları yanıtladım. Hiç bu kadar cesur konuştuğumu hatırlamıyorum:)
"İnsanlardan korkuyor musun?" deyince, önce "Hayır" dedim. Sonra "Asıl onlar benden korksun!" diye bağırdım.

Eve gidince ise darmaduman bir haldeydim. Ablam bana, benim gibi hastalar için moralli olmanın ne kadar önemli olduğunu anlatmıştı bir ara. Ben de o zaman dramatik şarkılar dinleyip, moralimi çökertmeyi kestim. 300'lük şarkı listem, 30'lara düştü.
Şimdi ise 61'e çıkarmaya çalışıyorum:)

Her neyse, kendimi iyi olmaya programlamışken, psikologla unutmak istediğim şeyler hakkında konuşmak beni yıprattı.
Hayatımda ilk kez depresyona girdim.

Dün gece dayanamadım, içimi döktüm. Ve psikolag olmayı isteyen ablama da bir güzel ders verdim.
"Sakın psikolog olma! Bir gün karşına hasta biri çıkar, onu mahvedersin. Bir çuval inciri berbat etme!"

Bu 2 hikayeyi bir arada anlatmakta ki amacım, ablamın konuşmanın sonunda, nedenini anlayamadığım bir sebepten "Tamam, huysuz kardeşinin adı tekrar engel olsun." diye sözünü geri almasıydı.
Bu arada, yine karşı çıktım:)