Seni Özleyeceğim Sessizlik!

Gelin ahali, taze haberlerim var. İşitme maceramın 2. etabını konuşalım.
Tek kulaklıkla biraz daha deneme yapılacak sanıyordum. Ve yanıldığıma hiç bu kadar memnun olmadım:)

Hayal değil gerçek! Çift kulaklık takıyorum. Hem de ödünç değil, benim. Temelli benim. Garanti belgesi, tapusu, kökü falan hep bende!
İçimde ukde-mukde kalmadı artık. Daha iyi olursa, şifayla olacak. Her şey denendi, bitti.

Kendimden geçmem daha ilk denemelerde başladı. Sonrasını hatırlamıyorum:)

Merkezden çıktığımda ise, dünya daha renklenmiş durumdaydı. Gökyüzü daha mavi, yeryüzü daha gri:) Yolları demek istedim. Güneş daha parlak, gözlerimi ağrıtacak kadar... Aslında, bu gözlüklerimi takmayı unuttuğumdan olabilir:)
Millet deli olduğumu zaten bilmiyorsa, çoktan öğrenmiştir:)

Bir anı da yazayım. Ayakta bluzumu giyerken, kendimi dengelemiştim. Düşmeyecektim. Ama planım tutmadı. 2 saniye ortada salındıktan sonra, annem tuttu beni. Ve azarını yedirdi:)
Bluzun üstünden her zaman ki gibi kızgın ve korkmuş bir surat beklenirken, kahkahalarla gülen bir yüz çıktı:)
İşte duyabilmek insanı böyle şebeğe çeviriyor. Ne sinir kalıyor ne minir...

Finali nasıl mı yaptım? Başlığa bak;