Oh My Good!

İnşallah gideceğim yeni maçın heyecanını yaşarken, eski maçın anısını yazayım dedim. Galiba yazmayı unuttum, ya da yazdım da unuttum:)
Her neyse şimdi yazıyorum ya...

Bir ara babamla kaybolduk. Bir kadından yol tarifi aldık. Dakikalar sonra, devasa bir binanın önündeydik. Sert bir rüzgar vardı, biraz da yağmur...
Çok heyecanlıydım. Daha önce gittiğim futbol maçlarını düşündüm. Biletleri aldık, salona girdik. Derken...

Aman Tanrım didim! ( Hep bu sözü kullanmak istemişimdir. )
Çünkü orada küme küme erkekler, holiganlar falan yoktu. Onun yerine çekirdek-geniş aileler, arkadaş gurupları vardı. Vardı oğlu vardı...

Önce bir yere oturduk, sonra beğenmedik başka bir yere oturduk. Sonra orayı da beğenmedik, başka bir yere gittik. Çok ön ve ya arka olmasın derken, sonunda ortaladık.
İsabet bir yere oturmuşum doğrusu. Yanımda ve önümde aileler vardı. Birbirleri tanıdıkları belli. Sanki misafirliğe gelmiş gibi yüksek sesle konuşuyorlar, gülüyorlar. Böyle bir durumda rahatsız olurum, odadan kaçarım. Ama o zaman mutluydum. Zaten bir yere gidemezdim, o ayrı:)
Ailenin uşakları için simit aldılar, bana da ikram ettiler. Hayalet görmüş gibi bakınıyorum, farketmemek imkansız tabii.

Anlatması tarifsiz bir duyguydu benim için. Her şey çok güzeldi. Şimdi çok mutluyum, aynı ortama gireceğim için.
İşte ilk tecrübem böyle oldu. İnşallah bugün ilk maçta olduğu gibi ve son futbol maçında ki gibi yeneriz:)

Not: Kariyerimde başarısız bir maç yok. Geçen sezon seri yenilgilere rağmen futbol maçına gittim ve 9 gol attık. 10. da ofsayt olmuş. Bakalım şimdi nasıl olacak?