Şimdi bir fotoğraf koyarım, diğerlerine haksızlık olur. En iyisi kendiniz görün:)
Bir elin parmaklarını geçmeyecek ( hatta yetişmeyecek) azınlıkta maça gittim, hepsinde de ayağım uğurlu geldi. İlk gittiğim maç Ankaragücü’yleydi sanırım, ben de mal gibi onların golüne tezahürat yapmıştım;) Ön sırada bile değildim, korkuluğa yaslanıp ayakta duruyordum.. Ama gözlük takma alışkanlığım yoktu o zaman. Sonradan öğrendiğime göre, 2-1 yenmişiz;)
En kötü sezonumuzda dahi 10 gol attık, biri ofsayttı o başka...
Avni Aker evimizden 5 dakika ötede, balkonumuzdan gorunuyor. Gidemedigim zamanlar Stadın ışıklarıyla avunurdum. Sifresiz kanal da degilse televizyondan izlerdim ve hem ışığın altında hem televizyonda aynı adamları olduğunu bilmek çok garip gelirdi. Gözümün önünde ki bır şeyi kaçırıyormuş gibi hissediyordum ve gerçekten öyleydi.
Televizyona çıkmak o kadar kolay miydi yahu? :)
Maçın olduğu ve giremediğim bir gün, Uzun Sokağa gitmiştim. Forma giymiş grupları görünce psikolojim alt üst oluyordu resmen.... Gerçekten o tarafa bakamıyordum. Bazıları da Trabzonspor yerine, Türkiye forması giymişti. İste o zaman çok gurur duymuştum.
Ve o kadar üzülmüştüm ki, ablama aldığımız çiğköfteyi mideye indirmiştim;)
Bugün o kahraman stadımın ışıkları son kez yandı. Golümüzü de suskun golcümüz Dame N'doye çaktı;) Daha öncesinde her mevkiden futbolcular atıyordu da, asıl forvetiniz bir türlü atamıyordu.
Demem o ki, Güzel bir tesadüf oldu;)
Elveda Avni Aker... Bize olmasa da gençlere ışık tutmayı bırakma...
Mac olmayacağı için aksam ışıklar yanmaz, ama dolmuşla yanından geçerken ablama 'Bak Avni Aker' deyip deli gibi sırıtmaya devam edeceğim;)
Yıkılırsan bozuşuruz ha...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder